شیخ بهائی در بیان اثر شوم غذای حرام می گوید:

لقمه نانی که باشد شبهه ناک      در حریم کعبه ابراهیم پاک

گر بدست خود نشاندن تخم او          ور به گاو خویش کردی شخم او

ورمه ی نو در حصارش داس کرد           ور به سنگ کعبه اش دستاس کرد

ور به آب زمزمش کردی عجین                   مریم آیین پیکری از حور عین

ور بخواندی بر خمیرش بی عدد                   فاتحه یا قل هو الله احد

ور بدی از شاخ طوبی آتشش              جبرئیل روح الامین هیزم کشش

ور تنور نوح بندد مریمش                    ور دم عیسی بود آتش دمش

ور تو برخوانی هزاران بسمله                بر سر آن لقمه پر ولوله

عاقبت خاصیتش ظاهر شود               نفس از آن لقمه تو را قاهر شود

در ره طاعت تو را بی جان کند               خانه ی دین تو را ویران کند

درد دینت هست گر ای مرد راه            چاره ی خود کن که دینت شد تباه