عقده ها در دل فزونی گشته بود          دل ز درد دوریش بشکسته بود

بهر حرف و درد من یاری نبود                  زنده بودن در فراق او چه سود

درد اندر سینه ام جا کرده بود                  عشق او در سینه غوغا کرده بود

صبر من لبریز و دل آشوب بود             آخر او دیوانه ی محبوب بود

گشته بودم عاشق دشت بلا                           تا رسیدم عاقبت من کربلا

من قدم در کربلا بگذاشتم                      لیک آن را یک خیال پنداشتم

لحظه ی اول که من داخل شدم            از زمان و از مکان غافل شدم

یاورم نام که اینجا کربلاست                 باورم نامد که دشت پر بلاست

مات بر اطراف خود کردم نگاه              از تعجب بر خدا بردم پناه

گفتم آیا این همان شهر غم است                شهر درد و خون و اشک و ماتم است

بود دائم بر لبم این زمزمه                  آمدی تو نزد عشق فاطمه

زهرا زیرکی

از طلاب پایه پنجم مدرسه جامعه النور (25/12/87)