داود بن الحصین :

فی صِفَةِ النَّبِیِّ (ص): کانَ رَجُلاً أَفضَلَ قَومِهِ مُروءَةً وَ أَحسَنَهُم خُلفاً وَ أَکرَمَهُم مُخالَطَةً وَ أَحسَنَهُم جِواراً وَ أَعظَمَهُم حِلماً وَ أَمانَةً وَ أَصدَقَهُم حَدیثاً وَ أَبعَدَهُم مِنَ الفُحشِ وَلأَذی وَ مارُئِیَ مُلاحیاً وَلامُماریاً أَحَداً حَتّی سَمّاهُ قَومُهُ الأَمینَ لِما جَمَعَ اللهُ لَهُ مِنَ الاُمورِ الصّّالِِحَةِ فیهِ ، فَلَقَد کانَ الغالِبُ عَلَیهِ بِمَکَّةَ الأَمینَ:

داودبن حصین- دراوصاف پیامبر (ص): او مردی بودکه از همه قوم خود جوانمردتر ،خوش اخلا ق تر ،راستگوتر ،و از بد زبانی و آزار رسانی به دورتر بود. هرگز دیده نشده که با کسی کشمکش و مجادله کند. خداوند اخلاق و صفات پسندیده را درآن حضرت جمع کرده بود تا جایی که قومش او را امین نامیدند و در مکه غالباً با لقب امین از ایشان یاد می شد .

الطبقات الکبری ۱/۱۲۱