امام علی (ع) :

فی صِفَةِ النَّبیِّ (ص) طَبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَد أَحکَمَ مَراهِمَهُ وَأَحمی (أمضی) مَواسِمَهُ یَضَعُ ذلِکَ حَیثُ الحاجَةُ إِلَیهِ مِن قُلوبٍ عُمیٍ وَآذانٍ صُمٍّ وَ أَلسِنَةٍ بُکمٍ ، مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الغَفلةِ وَ مَواطِنَ الحَیرَةِ…،

در توصیف پیامبر (ص)میفرماید : پزشکی است که با دانش خود ،همواره میان مردم می گردند ، مرهمها یش رابه خوبی فراهم و ابزار کارش را آماده کرده و آنها را هر جا که لازم باشد ، از دلهای کور و گوشهای کر و زبانهای گنگ به کار می برد . غفلت گا ه ها و جایگا ه های حیرت را جستجو و با داروی خود آنها را درمان می کند.

نهج البلاغه خطبه ۱۰۸