در حكایتی دل‌نشین از پیامبر گرامی اسلام از زبان شخصی به نام ثوبان این چنین آمده است كه: با رسول خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) در قبرستان بودیم. حضرت ایستاد و گذشت و دوباره ایستاد. عرض كردم: یا رسول‌الله، چرا این‌گونه رفتار می‌كنید؟ پس آن حضرت گریه شدیدی كرد، ما هم گریه كردیم. آن‌گاه فرمود: ای ثوبان، صدای ناله اهل عذاب را شنیدم. بر آنها رحم كردم، دعا كردم و خداوند عذاب آنها را تخفیف داد. سپس فرمود: ای ثوبان! اگر كسانی از اهل این قبرستان، كه در عذابند، یك روز از ماه رجب را روزه گرفته بودند و یك شب را تا صبح قیام می‌كردند و به عبادت می‌پرداختند، در قبرها معذب نمی‌شدند.