در کلاسی به وسعت زندگی  و به درازای عمرمان درس می خوانیم . مواد درسی مان ” عقیده “است و ” عمل” ! معلم به ما تکالیف شبانه روزی داده است، به صورت های مختلف با چشم خاصی که دارد همان لحظه که می نویسیم می بیند یعنی دفتر و کاغذ و کتاب و دست و انگشتانمان همه و همه پیش او گشوده است. مشق ما همان تکلیف ماست.

اما چرا انجام تکالیف برایمان سخت تر است و اصلا چرا فرار از برنامه برایمان آسان است؟

مگر نه اینکه نتیجه اش عاید خودمان می شود؟ بچه هایی که مشق نمی نویسند و یا در نوشتن دقت کافی ندارند و بد خط و غلط می نویسند ضررش را خودشان می بینند.

روزی هم کارنامه به دستمان خواهند داد…

خدا کند آن روز شرمنده نباشیم و بتوانیم کارنامه قبولی خود را در کلاس زندگی و در درس های استاد آفرینش به همه نشان دهیم… و افتخار کنیم.