روش امر به معروف و نهي از منكر در جبهه ها منحصر به فرد بود. به طور مثال برخي از رزمندگان مزاح مي كردند و مي گفتند « كساني كه نماز جماعت نروند براي بهشت رفتن بايد توي صف بايستند» هم چنين وقتي فردي خود را با شتاب به نماز جماعت مي رساند، سر راه به هر كسي برخورد مي كرد مي گفت برادران كسي به بهشت نمي آيد.

در خصوص نهي از منكر نيز روش هايي وجود داشت. به عنوان مثال به خويش واگذاشتن مقصر، كه به مراتب از يك برخورد تلافي جويانه كار سازتر بود. مانند كاري كه يكي از فرماندهان دسته در اردوگاه بيرون سنندج انجام داد، وي به سربازاني كه از كندن سنگر سرباز زده بودند، دستور داد يك راهپيمايي طولاني با تجهيزات كامل انجام دهند، به هر كدام يك خشاب پر داد و گفت: به هر طرفي دوست داريد تير اندازي كنيد بدين معني كه اگر شان شما همين است، من هم بيش از اين از شما توقع ندارم. اين امر موجب شرمندگي همه آنها شد، طوري كه بعدها جزء بهترين نيروها به شمار مي آمدند.

فراموش نشود كه در جبهه ها هدف از امر به واجبات و نهي از محرمات رضايت خدا بود.